Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Wellens kampt met warmteallergie, maar weigert attest
Tim Wellens kwam vrijdag als allerlaatste binnen in de Tour de France. Het was niet voor het eerst dat de Belg deze ronde in moeilijkheden raakte. De renner van Lotto Soudal kampt met een warmteallergie en kan daardoor niet optimaal presteren.
Er is echter een mogelijke oplossing beschikbaar. “Er zou gewerkt kunnen worden met een TUE (Therapeutic Use Exemption), een attest met cortisonebehandeling”, aldus Van Den Bosch. Wellens is daar echter geen voorstander van. “Tim heeft zelf beslist om daar geen gebruik van te maken. Hij is een renner die voor een zuivere sport staat. Hij wil optimaal presteren zonder TUE. Hij kiest ervoor om liever geen gebruik te maken van zo’n uitzondering dan ermee te presteren in de Tour. Dat is een schitterende houding van Tim.”
Deze keuze heeft echter wel gevolgen voor zijn carrière. In de Tour de France is het immers vaak warm. “We hopen natuurlijk dat het binnenkort eens regent. Dan kan er plots een andere Wellens staan, want de conditie is er. Hij haalt mooie waarden, maar die renderen niet. Het zou ook kunnen dat Tim zich vooral zal moeten toeleggen op de voorjaarswedstrijden, de Giro en het najaar. Daar is niets mis mee.”
Dat is niet nodig hoor Mr. Lange Tenen. Een paar hele mooie zeges, maar niet gek veel. Het statement van Wheely is dan ook nogal overdreven. Wellens is een goede subtopper, meer niet.
Veel leuker dan fietsen en rollenbank mag mee.
Zou Wellens hieruit een fysiek voordeel kunnen halen tijdens de Tour? Wat betreft de zalf zeg ik categoriek nee. Wat betreft de inspuiting is het antwoord waarschijnlijk wel ja. Maar zelfs met cortisone-inspuiting blijven dit voor Wellens verre van ideale omstandigheden om te presteren. Ik ben van mening dat het niet verstandig is om iemand die nood heeft aan een inspuiting met solumedrol terug op de fiets te zetten. Belangrijker dan het feit dat hij er eventueel een fysiek voordeel zou uithalen vind ik de gezondheid van de renner in kwestie.
Deze casus toont nog maar eens dat de rol van de ploegarts de laatste jaren een gigantische metamorfose heeft ondergaan: vroeger waren deze nodig om renners beter te laten presteren, nu zijn we er om over de gezondheid van onze renners te waken.