• dinsdag 4 juni 2024 om 08:32

Wie de Giro Next Gen wint, maakt het vaak ook als beroepsrenner

De Giro Next Gen – voorheen Giro d’Italia U23 of Baby Giro – is samen met de Ronde van de Toekomst de belangrijkste rittenkoers voor beloften. Als je deze wedstrijd weet te winnen, gloort er vaak een mooie carrière. Dat heeft het verleden wel bewezen. WielerFlits neemt je mee in de geschiedenis van deze koers.

De Ronde van Italië voor beloften is toe aan haar 45ste editie. In 1970 was het Giancarlo Bellini die de Baby Giro – zoals de rittenkoers vroeger heette – voor het eerst won. De reden dat deze rittenkoers zo bekend is, komt door het simpele feit dat al op jonge leeftijd enkele toppers hier wisten te winnen. Een kleine greep: Francesco Moser, Giovanni Battaglin, Claudio Corti, Piotr Ugrumov, Dmitri Konychev, Wladimir Belli, Francesco Casagrande, Marco Pantani, Gilberto Simoni, Leonardo Piepoli, Danilo Di Luca en Tadej Valjavec. Op z’n minst kleurrijke renners te noemen, die ook naam en faam bij de profs maakten.

Na 2004 kwam de klad erin. Meerdere keren ging deze rittenkoers niet door. Vanaf 2008 leek er weer een beetje lijn in te komen, maar na eindoverwinningen van Cayetano José Sarmiento, voormalig wonderkind Carlos Betancur, Mattia Cattaneo en Joe Dombrowski (die won voor Fabio Aru), verdween de GiroBio van de kalender. Gelukkig keerde deze loodzware etappekoers voor beloften in 2017 terug, toen toptalent Pavel Sivakov de Australiërs Lucas Hamilton en Jai Hindley het nakijken gaf. Het jaar erna werd afgesloten met een innovatieve tijdrit, waarbij de favorieten de tijdrit begonnen met hun voorsprong in het klassement.

Het eindpodium van de Baby Giro in 2018: João Almeida, winnaar Aleksandr Vlasov en Robbert Stannard – foto: IsolaPress

Normaliter starten renners om de minuut of om de twee minuten, maar dat was in die bewuste tijdrit niet het geval. Daardoor konden João Almeida en Robert Stannard in de slottijdrit nog van plek zes en zeven naar het podium klimmen. Aleksander Vlasov hield echter zijn roze leiderstrui vast. Dat het niet altijd rozegeur en maneschijn is, bleek in 2019. Toen heersten de Colombianen, die eerste, tweede, derde en zevende werden. Maar de doorbraak bij de profs van eindwinnaar Andrés Camilo Ardila, Juan Diego Alba en Jesús David Peña laat nog altijd op zich wachten, al is die laatste nog jong. Einer Augusto Rubio werd toen derde; hij eindigde in de Giro d’Italia 2024 als zevende.

De editie van 2020 was dan weer speciaal omdat het een van de eerste beloftenkoersen tijdens de coronapandemie was. Het was ook de eerste keer dat Tom Pidcock dermate veel indruk maakte in een wegkoers, dat hij vanaf dat moment alleen maar kon doorstoten tot de absolute wereldtop. En zo geschiedde. De kleine Brit won dat jaar met groot vertoon van macht, door onder meer drie bergetappes te winnen. Nog een opvallend feit: sinds 2017 zijn vrijwel alle renners die hier ooit in de top-10 eindigden van het eindklassement, vroeger of later uitgegroeid tot profrenner. Intussen zijn er ook alweer een aantal prof-af, maar we geven het toch maar mee.