Quinn Simmons kon alleen maar verliezen op het WK voor junioren, maar het Amerikaanse toptalent soleerde op indrukwekkende wijze naar de wereldtitel. De 18-jarige Simmons rondde een solo van dertig kilometer af, voor de Italiaan Alessio Martinelli en Magnus Sheffield. Enzo Leijnse finishte net naast het podium.

Nu we de diverse wereldkampioenen in het tijdrijden kennen, ging het WK-spektakel vandaag verder met de wegwedstrijd voor junioren mannen. In Yorkshire werd gezocht naar een opvolger van een zekere Remco Evenepoel, die gisteren nog op het podium stond van het WK tijdrijden bij de profs. Dit jaar bleek Quinn Simmons quasi-onklopbaar bij de junioren, maar de Amerikaan kon vandaag concurrentie verwachten van onder meer Marco Brenner, Andrii Ponomar en de Nederlanders Hidde van Veenendaal en Lars Boven.

Stilte voor de storm 
Het begon voor de junioren allemaal in Richmond. Onderweg kregen de renners al enkele klimmetjes te verwerken, maar de beslissing moest toch vallen op de lokale omloop in en rond Harrogate, met als (verwachte) scherprechter de Harlow Moor Road (1,1 km aan 5,6%). Het startschot klonk om 13.10 uur, maar het was vervolgens nog even wachten op vuurwerk. Verschillende renners probeerden na goed vijftien kilometer weg te rijden, maar het peloton  leek geen zin te hebben om de hele dag achter een kopgroepje aan te fietsen.

Niet veel later slaagden Alex Vandenbulcke, Michel Hessmann, Gianmarco Garofoli, Sakarias Koller Loland en Max Walker er dan toch in om een gaatje te slaan en een mooie voorsprong uit te bouwen. De vijf dappere aanvallers reden een maximale voorsprong bijeen van één minuut, maar de ploeggenoten van topfavoriet Simmons hadden duidelijk de opdracht gekregen om er een harde koers van te maken. De Amerikanen reden razendsnel Kidstones Bank (3,9 km, maximaal 11%) op, waardoor de mindere goden moesten lossen.

foto: Cor Vos

Vroege vluchters ingerekend, Amerika controleert 
Eenmaal op de top van Kidstones Bank viel het tempo weer wat stil, maar inmiddels waren de vijf koplopers alweer ingerekend, waardoor we met een uitgedund peloton begonnen aan de laatste honderd kilometer. Nu was het de beurt aan thuisrijder Lewis Askey en de Amerikaan Magnus Sheffield om uit de greep te blijven van het peloton. De voorsprong van deze twee renners bleef alleen beperkt tot een dertigtal seconden, ook al omdat Amerika maar op kop bleef beuken van het peloton. Hierdoor steeg de nervositeit, en dat op grotendeels glibberige wegen.

Op ruim zeventig kilometer van de finish werd het peloton dan ook opgeschrikt door een valpartij, met als voornaamste slachtoffer de Deen William Blume Levy. De winnaar van de Ronde van Vlaanderen bleek te gehavend om zijn weg te vervolgen, waardoor hij gedesillusioneerd moest plaatsnemen in de ploegleiderswagen. De andere gevallenen probeerden weer de aansluiting te vinden met het peloton, maar de Amerikanen waren niet van plan om het tempo te laten zakken. De junioren reden in sneltreinvaart naar de lokale ronde in Harrogate.

Simmons neemt de koers in handen 
De meeste concurrenten zagen al sterretjes, maar de Amerikaanse delegatie besloot nog maar eens te versnellen in de aanloop naar de lokale rondes, wat resulteerde in een nieuwe kopgroep van vijf renners. Het grote verschil met eerdere ontsnappingen was echter de aanwezigheid van topfavoriet Simmons. De winnaar van onder meer Gent-Wevelgem en de Grand Prix Rüebliland kon rekenen op steun van zijn landgenoot Sheffield, terwijl ook Askey, de Tsjech Pavel Bittner en de Spanjaard Carlos Cano Rodríguez mee waren.

Quinn Simmons – foto: Cor Vos

Simmons zat dus in een spreekwoordelijke zetel, maar zijn grootste concurrenten Brenner, Ponomar, Hugo Toumire en Samuel Watson waren op achtervolgen aangewezen. Dit gold eveneens voor de Italianen en de Nederlanders, maar de achtervolgers bleken niet sterk genoeg om het gat te dichten. Sterker, het verschil liep alleen maar op, ook al omdat enkele Amerikanen het betere afstoppingswerk verrichten. De koplopers begonnen met 37 seconden voorsprong aan de eerste lokale ronde. Simmons en co moesten nog ruim veertig kilometer overleven.

Topfavoriet gokt met lange solo 
Het was Sheffield die de ziel uit zijn lijf reed voor Simmons, maar toch werd het verschil met de achtervolgende groep weer kleiner, wat het sein was voor Simmons om aan de boom te schudden. De 18-jarige veelvraat wist zijn medevluchters uit het wiel te rijden, ging solo verder, maar moest nog ruim dertig kilometer alleen afleggen. Simmons wist zijn voorsprong vervolgens uit te breiden tot maar liefst veertig seconden: dat was het verschil met nog twee rondes te gaan. Was de Amerikaanse vogel gevlogen? Of kregen we opnieuw een hergroepering?

De vogel was gevlogen, want Simmons wist alleen maar verder uit te lopen op zijn concurrenten. Met nog twintig kilometer te gaan was het verschil al gegroeid naar één minuut, net op het moment dat Alessio Martinelli in de tegenaanval ging. De Italiaan had duidelijk nog goede benen, want hij wist binnen no time vijftien seconden dichter te komen op Simmons, die echter niet in paniek raakte. De Amerikaan bleef stug doortrappen, terwijl Martinelli na enkele kilometers bleef hangen op 35 seconden. Dit was ook het verschil bij het ingaan van de laatste ronde.

Alessio Martinelli in de achtervolging – foto: Cor Vos

Simmons soleert naar wereldtitel, Leijnse laat zich zien
Een achtervolgend groepje – met onder meer wereldkampioen tijdrijden Antonio Tiberi, Enzo Leijnse en de Belgen Ramses Debruyne en Milan Paulus – streed om de bronzen medaille, maar wel op meer dan één minuut van Simmons, die op weg was naar een verwachte wereldtitel. Afgelopen maandag viel Simmons nog net buiten de medailles op het WK tijdrijden, vandaag nam hij revanche met een gouden plak. Martinelli moest genoegen nemen met een zilveren medaille, maar de strijd voor het brons was nog razendspannend.

Een strijd die leek te gaan tussen Leijnse en Gianmarco Garofoli, maar de Nederlander en de Italiaan kregen met nog drie kilometer te gaan het gezelschap van de bijzonder sterke Sheffield en de Noor Vegard Stokke. Geen enkele renner wist meer weg te flitsen, waardoor we een sprint kregen om de laatste medaille. Leijnse wist na 148 kilometer nog een sterke sprint uit zijn benen te persen, maar het was de onvermoeibare Sheffield die net iets sneller bleek. Leijnse werd dus vierde, terwijl Paulus de eerste Belg was op plaats tien.

foto: Cor Vos