De Nederlandse equipe is zoals wel vaker torenhoog WK-favoriet, maar de concurrentie heeft de messen ook geslepen en er zullen een hoop rensters zijn die de oranjevrouwen een loer willen draaien op het WK. De vraag is alleen: lukt ze dat of gaat er voor het vierde jaar op rij een Nederlandse met de regenboogtrui vandoor? WielerFlits kijkt vooruit.

Historie

Gezien de huidige dominantie van de Nederlandse wielervrouwen is het bijna niet meer voor te stellen, maar er was een tijd dat Belgische vrouwen het stukken beter deden. Het eerste WK op de weg voor vrouwen vond in 1958 plaats in Reims. Daar won de legendarische Luxemburgse Elsy Jacobs. Een jaar later was het prijs voor België. Yvonne Reynders snelde in Zandvoort naar haar eerste van liefst vier wereldtitels op de weg. In 1961 (Bern), 1963 (Ronse) en 1966 (Nürburgring) was ze wederom aan het feest.

In het Italiaanse Salò, een plaatsje op de westelijke oever van het Gardameer, maakte de Belgische vrouwenploeg het helemaal bont. Reynders werd weliswaar tweede, maar dankzij Marie-Rose Gaillard werd de Brabançonne toch gespeeld. O ja, Marie-Thérèse Naessens bezette de derde trede op het podium. Rosa Sels verdient tevens een eervolle vermelding met een derde en twee tweede plaatsen.

Nederland kon indertijd niet wedijveren met de Belgische vrouwenploeg op grote kampioenschappen. Wilma van der Wal doet in 1958 – ‘als enige wielrenster in Nederland’ – mee aan het eerste WK op de weg, maar ze kan geen potten breken. Ze moest de meute al vroeg laten gaan en zou op dik achttien minuten van de Jacobs als allerlaatste finishen. Het eerste Nederlandse succes op een WK wordt gevierd in 1966, twee jaar na de oprichting van de Nederlandse Dames Wielren Club. Reynders pakt haar vierde mondiale titel op de weg, maar een 17-jarige Nederlandse wordt knap tweede. Wie? Maar natuurlijk, Keetie Hage. Ze is onderdeel van een groot gezin en ze zet haar eerste pasjes in hoeve Reijgersburgh in het Zeeuwse Sint-Maartensdijk. Haar oudere zus Bella rijdt namens de familie de eerste leuke successen bijeen, maar Keetie zou er volgens vader Hage pas echt wat van kunnen. Vader Hage heeft gelijk.

Keetie van Oosten-Hage en Anna van der Breggen – foto: Cor Vos

Twee jaar nadat Keetie Hage het zilver op de Nürburgring pakte wordt het WK verreden in Imola. Voor de jonge Keetie verliep de aanloop naar het WK zeker niet vlekkeloos. Ze wint weliswaar brons op de achtervolging bij de WK Baan in Rome, maar ze knalt ook tegen een busje aan, hetgeen nooit ideaal is als je in voorbereiding bent op een wereldkampioenschap – het lijkt wel een beetje op het verhaal van Annemiek van Vleuten in aanloop naar het WK in Imola. Keetie kan echter aan de pijnlijke pink worden geholpen en dus staat ze aan de start van de 55 kilometer en 187 meter lange wegrit.

Zo’n vijftien rensters mogen op het vermaarde circuit strijden om de titel. Tien dagen na haar negentiende verjaardag wint Keetie de sprint dankzij een voortreffelijke krachtsinspanning met ongeveer een halve fietslengte voorsprong haar eerste van twee wereldtitels op de weg. In 1976 doet ze het in het Zuid-Italiaanse Ostuni namelijk nog eens dunnetjes over. Verder op de erelijst? Vier keer wereldkampioene achtervolging, in eigen land is ze 12 keer op rij de beste in dit baannummer. De negen nationale titels op de weg en het verbeteren van het werelduurrecord zijn prestaties die we we ook niet onbenoemd mogen laten. Als we haar hele erelijst op zouden moeten noemen zou deze voorbeschouwing de vijfduizend woorden vermoedelijk wel passeren, dus we houden het bij deze kleine greep uit haar indrukwekkende palmares.

Laatste tien winnaressen WK wegwedstrijd voor vrouwen
2019: Annemiek van Vleuten
2018:  Anna van der Breggen
2017:  Chantal Blaak
2016:  Amalie Dideriksen
2015:  Elizabeth Deignan
2014:  Pauline Ferrand-Prevot
2013:  Marianne Vos
2012:  Marianne Vos
2011:  Giorgia Bronzini
2010:  Giorgia Bronzini

Vorig jaar

Na afloop van het WK wielrennen op de weg van 2018 omhelzen Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten elkaar. De eerste heeft enkele uren daarvoor na een fraaie solo haar eerste wereldtitel veroverd, de ander heeft een bezoekje aan het lokale hospitaal achter de rug. Resultaat voor Van Vleuten? Knie kapot en een gouden kans gemist. De gouden kans die Van der Breggen geheel verdiend greep, op overtuigende wijze.

Van Vleuten revalideert in de maanden na dat veelbesproken WK in Innsbruck sneller dan de doktoren het voor mogelijk hielden en vanaf Omloop Het Nieuwsblad doet ze ‘gewoon’ weer vooraan mee in elke wedstrijd. Dat jaar is het de beurt aan Yorkshire om het WK te organiseren. Op de dinsdag voor de wegwedstrijd verwacht alles en iedereen een zege van Van Vleuten, maar daar steekt Chloé Dygert – half mens, half straaljager – een stokje voor. Maar ook in de wegrit liggen er kansen voor de Wageningse.

Alvorens op het hobbelige circuit in Yorkshire aan te komen is het eerst honderd kilometer koersen richting de aankomstomloop. In deze aanloop liggen er twee pittige heuvels in de Yorkshire Dales. Op de eerste helling, Norwood Edge, op 120 kilometer van de finish worden de sloopwerkzaamheden verricht door Demi Vollering. Op de volgende heuvel valt de beslissing in de wedstrijd.

“Una donna solo è al comando” – foto: Cor Vos

In 2000 was het de Wit-Russische Zinaida Stahurskaya die de langste solo tot nog toe in een WK-wegwedstrijd voor vrouwen uit de kuiten schudde. Maar Van Vleuten zou dit record aan flarden rijden. Op de beklimming van Lofthouse (3 km aan 9%) geeft ze er al vroeg een klap op. Met nog 104,8 kilometer te gaan schudt ze aan de boom, met Lizzie Deignan aan het wiel. Maar de thuisfavoriete kan het wiel niet houden. Niemand kan volgen. In no time rijdt Van Vleuten een gat van een minuut bij elkaar op een groepje met Elizabeth Deignan, Anna van der Breggen, Elisa Longo Borghini, Chloé Dygert, Amanda Spratt, Soraya Paladin, Cecilie Uttrup Ludwig en Clara Koppenburg.

Menigeen zou, met zo’n afstand nog voor de wielen, ervoor keizen om even pas op de plaats te maken. Inhouden, aansluiten, en dan maar zien hoe het loopt. Maar niets van dat alles. De geboren Vleutense Van Vleuten zet door en het ondenkbare gebeurt. Het is niet de meest spannende WK-wegrit van de afgelopen jaren, dat niet, maar dat maakt de prestatie niet minder groots. In de stad waar de legendarische Beryl Burton in 1996 het leven liet brengt Van Vleuten een passend eerbetoon in de vorm een een megalomane solo.

Hét ultieme moment van de solo is misschien wel het moment waarop bondscoach Loes Gunnewijk naast de aanstaande wereldkampioene gaat rijden. Gunnewijk geeft haar de opdracht om zich niet helemaal over de kop te rijden. Van Vleuten kijkt Gunnewijk kort aan, schudt haar hoofd en zegt dan de legendarische woorden: “Nee, nee, dit is gewoon D2 hoor.”

Chloé Dygert doet, een paar dagen na haar gewonnen WK-tijdrit, er alles aan om in haar langste wegrit ooit voor goud te gaan, maar het mag niet baten. De Amerikaanse rijdt zichzelf helemaal leeg, waarna Van der Breggen bij de achtervolgsters wegkletst. Zij wordt op gepaste afstand tweede, Spratt is de nummer drie van een memorabel kampioenschap. Na de finish volgt een nieuwe omhelzing tussen superkampioenen.

foto: Cor Vos

Eindklassement WK Wegwedstrijd vrouwen 2019
1. Annemiek van Vleuten
2. Anna van der Breggen
3. Amanda Spratt
4. Chloé Dygert
5. Elisa Longo Borghini

Parcours

De voorbije jaren begon de wegwedstrijd voor vrouwen met een aanloopfase, maar daar is dit jaar geen sprake van. De rensters werken vijf rondes van 28,8 kilometer af en daar moeten ze het mee doen. Gestart wordt op het vermaarde circuit, vernoemd naar Enzo en Dino Ferrari, maar al spoedig daarna zoekt het peloton de openbare weg op. In de bochtencombinatie Rivazzi keren de rensters het circuit en de stad Imola de rug toe om in zuidelijke richting te gaan rijden.

Op de Via Bergullo, die al vrij snel wordt bereikt, gaat het al lichtjes omhoog. 2,2 kilometer aan 3,2 procent stelt niet veel voor, maar we geven het toch maar even mee. Wanneer de rensters de Chiesa di Sant’Apollinare di Bergullo zien, weten ze dat serieuzer klimwerk bijna aanstaande is. Eerst volgt echter nog een korte afdaling op een eenbaansweg. De eerste èchte klim op het parcours is de Mazzolano (2,8 km à 5,9%) en deze doemt op na 5,5 kilometer.

Na de top van de Mazzolano te hebben bereikt duiken de rensters weer naar beneden om uit te komen in Riolo Terme. Als de karavaan deze kleine nederzetting uitrijdt, bevinden de thermen zich aan de linkerhand. Even verderop kunnen bidons en musettes worden aangereikt in de bevoorradingszone. Dit vindt allemaal plaats op de Via Firenze. Wanneer deze weg wordt ingewisseld voor de Strade Provinciale 65 en er weer in noordelijke richting gereden wordt, weten de rensters hoe laat het is: tijd om te klimmen.

De Cima Gallisterna is de zwaarste klim op het parcours. Ze is even lang als de Mazzolano, maar ze is steiler en het maximale stijgingspercentage bedraagt veertien procent. Boven heb je een puik uitzicht aan alle kanten, maar voor rensters die liever uitzicht hebben op de titel is het zaak om niet te veel om zich heen te kijken. Op een klein hupsje na gaat het nu immers een kilometer of acht in flinke vaart naar beneden.

Uiteindelijk draaien de rensters bij de Variante Alta weer het circuit op. De bochten die nog volgen tot de finish zijn Acque Minerali, Piratella, Tosa, Villeneuve en Tamburello, de bochtencombinatie waar 26 jaar geleden het noodlot toesloeg voor Ayrton Senna, misschien wel de beste Formule 1-coureur aller tijden. Aan het einde van de roemruchte chicane is het nog zo’n vijfhonderd meter doorkachelen naar de streep. Aan de meet staat de teller op 143 kilometer en ruim 2800 hoogtemeters.

Start: 12.35 uur
Finish: 16.30-17.00 uur

Favorieten

Winnen, dat is de laatste jaren de enige opdracht voor de Nederlandse vrouwenploeg op een groot wielerkampioenschap. Dat is nu, 52 jaar nadat Keetie de titel veroverde op het autocircuit, niet anders. En dat gaat ze best aardig af. De laatste keer dat een grote wegrit niet door één der oranjevrouwen werd gewonnen was in 2018 op het EK in Glasgow, toen Marta Bastianelli optimaal profiteerde. In 2016 was Kirsten Wild de aangewezen afmaakster op het WK in Doha, maar zij werd destijds afgetroefd door Amalie Dideriksen. Om maar te zeggen dat de Nederlandse selectie wel te kloppen is. Daar hoopt de concurrentie ook nu weer op.

Gehavend bereikt Van Vleuten de streep in de Giro Rosa – foto: Cor Vos

Annemiek van Vleuten was naar eigen zeggen ‘in haar beste vorm ooit’ op weg naar het WK, maar toen was daar die valpartij in Maddaloni. Op enkele kilometers van de plek waar ze in 2014 haar allereerste roze trui ooit veroverde ging het een week geleden faliekant mis. Pats, daar lag ze op de plavuizen. De linkerpols zei krak en de WK-droom leek in duigen te vallen.

Op het moment dat deze voorbeschouwing in elkaar wordt getimmerd is het nog maar de vraag of dat waar zal zijn. Van Vleuten stond haar plek op de individuele tijdrit weliswaar af aan Ellen van Dijk, maar de wegrit gaat ze misschien toch wel rijden. Het scheelt dat Van Vleuten als regerend wereldkampioene geen plek voor een andere renster bezet houdt, aangezien de titelverdediger altijd welkom is de titel te verdedigen.

Laten we voorop stellen dat het geen ideale situatie is, zo’n koers rijden een week na het breken van je pols. Natuurlijk heeft dit enige invloed op vorm en prestatie; de vraag is hoeveel. Maar Van Vleuten maakt één ding wel duidelijk: als ze start, doet ze dat met ambities. Als ook het staande klimmen weer goed gaat zal ze van de partij zijn. En als ze van de partij is, is ze logischerwijs ook een van de absolute topfavorieten voor de titel.

Voor de Nederlandse ploeg is het dus nog even afwachten of de regerend Europees en wereldkampioene erbij kan zijn. Is dat het geval, dan heeft de oranje equipe nog een extra ijzer in het vuur, en in het geval van Van Vleuten scheelt dat een flinke slok op een borrel. Van de Nederlandse ploeg wordt goud verwacht en om het ‘powerplay-wielrennen’ optimaal te kunnen uitvoeren is Van Vleuten daar wel bij nodig. Maar, mocht ze er niet bij zijn, dan kan het alsnog een vreugdevolle dag worden voor de ploeg van Loes Gunnewijk.

Van Vleuten won al zeven koersen in de regenboogtrui – foto: Cor Vos

Want Anna van der Breggen staat in ieder geval aan het vertrek, en dat is toch ook niet de minste. Bij het NK op de weg stak ze Van Vleuten al op indrukwekkende wijze de loef af en haar Europese tijdrittitel mag er toch ook zijn. En wat te denken van haar derde Giro Rosa-titel? “Ik weet dat het met de vorm goed zit”, zei ze na afloop van de Italiaanse ronde tegen de NOS. Goed nieuws, want dit parcours moet haar ook geweldig goed liggen. Ze zou op de Cima Gallisterna het verschil moeten kunnen maken, en een stukje alleen rijden kan ze ook prima.

‘Als Ard het niet kan fixen dan zal Keessie het wel doen’, luidt een tekst van een in de jaren zestig uitgebracht singletje van Johnny Hoes en het Heya Heya Koor. Het was een ode aan Ard Schenk en Kees Verkerk, toendertijd de beste schaatsers in Nederland. Een soortgelijk muzikaal hoogstandje zou heden ten dage zomaar over Anna van der Breggen en Annemiek van Vleuten kunnen gaan, want deze twee namen hoor je het meest terug als het gaat om kanshebbers op de wereldtitel.

Kan Van der Breggen haar fiets ook in Imola de lucht in steken? – foto: Cor Vos

De rest van de Nederlandse ploeg mag er trouwens ook best wezen. Het zegt genoeg dat Marianne Vos nog niet eens is genoemd. Zij behaalde haar eerste titel veertien jaar geleden in Salzburg, waarna vijf zilveren medailles op rij volgden. In 2012 was ze in Valkenburg echter weer superieur en een jaar later deed ze dat in Florence nog eens dunnetjes over. Ze zei onlangs dat ze ook wel blij wordt van het parcours van Imola en dankzij drie ritzeges in de Giro Rosa zal het met het vertrouwen ook wel goed zitten. In gesprek met Omroep Brabant bleef ze onlangs echter bescheiden over haar kansen: “Er zijn meerdere favorieten. Daar hoor ik misschien bij, maar meer ook niet. Ik zal er alles aan doen om de finale mee te kleuren. Het gaat er om dat oranje uiteindelijk op het podium staat.”

En daar slaat Vos de spijker op z’n kop. Het moet voor de Nederlandse ploeg niet uitmaken of ‘één van de grote drie’ daarvoor zorgt, of dat Chantal van den Broek-Blaak, Amy Pieters, Demi Vollering, Ellen van Dijk of Floortje Mackaij het doet. Met de juiste mentaliteit, de juiste tactiek en de juiste keuzes is de kans reëel dat dit kampioenschap wordt gewonnen door een oranjeklant.

Veertien jaar geleden won Vos haar eerste elite-WK op de weg – foto: Cor Vos

Maar dat wil zeker niet zeggen dat een nieuwe Nederlandse wereldtitel een zekerheidje is. Er zijn genoeg kapers op de kust, en zij zullen ook zeker kansen zien. En terecht. We beginnen met het thuisland, vaak een geduchte opponent van de oranjevrouwen. Ook nu is de Italiaanse ploeg sterk, met Elisa Longo Borghini als logische spits. Tijdens het EK in Plouay dreef zij Annemiek van Vleuten tot het uiterste, en ze doet het vaker goed op kampioenschappen.

In de Giro Rosa wist ze dit jaar voor het eerst een etappe te winnen én de roze trui te dragen. Ze had weliswaar ook een inzinking op dag twee, maar dat kan de beste overkomen. Dankzij een sterk slot kwam ze zelfs nog op het podium terecht. In het leeuwendeel van de koersen laat de 28-jarige renster uit Ornavasso keer op keer zien hoe ontzettend sterk ze is. ELB’s grote nadeel is dat ze niet meteen bekendstaat als een renster met een goede sprint, dus ze zal het liefst alleen richting de finish rijden.

Vorig jaar kwam Lizzie Deignan in haar thuisland nog wat tekort om wereldkampioen te kunnen worden, al reed ze daar ook zeker geen slechte wedstrijd. Maar nu moeten we haar echt weer als een van de absolute topfavorieten gaan zien. De Britse, die net als Longo Borghini haar centen verdient in dienst van Trek-Segafredo, heeft haar goede vorm zowel in de GP Plouay als La Course verzilverd. Niet alleen is ze tactisch erg sterk, ze lijkt misschien wel beter dan ooit.

Ook heeft ze na een pittige koers nog een uitstekende sprint in de benen. Ze moet Van Vleuten en Van der Breggen normaliter kunnen hebben, en ook Vos heeft ze onlangs in La Course al weten te kloppen. Als zij er in de slotfase dus nog bij zit, moeten bij de concurrenten alle alarmbellen afgaan. Daarnaast mag wel iets worden verwacht van Lizzy Banks, die al het hele jaar de stenen uit de straat rijdt en onlangs in de Giro Rosa de langste WorldTour-race ooit op haar naam wist te schrijven.

Deignan en Longo Borghini zijn in Imola even geen ploeggenoten – foto: Cor Vos

Katarzyna Niewiadoma is ook een renster waarvan mag worden verondersteld dat ze een rol speelt op het WK. Een tweede plaats in het eindklassement van de Giro Rosa is slechts één voorbeeld van haar goede vormpeil. Nee, de Poolse rijgt nog niet de overwinningen aaneen zoals de grote drie in het Nederlandse kamp, maar Niewiadoma moet altijd worden opgeschreven. Zeker op dit pittige parcours behoort ze bij het clubje rensters met serieuze winstkansen. Kasia zou met haar attractieve manier van koersen ook zeker een goede ambassadrice zijn van de regenboogtrui. Ze zou het liefst eindeloos met haar krachten smijten, maar dat is meestal niet de beste tactiek in een wedstrijd als deze. Als ze haar inspanningen goed weet te timen en durft te gokken, kan ze echt een eind komen.

Cecilie Uttrup Ludwig, de Deense die volgens de overlevering als kind in een ketel energiedrank is gevallen, is het logische speerpunt van de Deense selectie. Zij kwam twee seconden tekort voor het podium in de Giro Rosa, maar ze stelde wel de bergtrui veilig. Uttrup Ludwig kan het met haar vechtersmentaliteit ver schoppen op dit parcours. Een uitgekiende alles-of-niets-aanval kan de concurrentie weleens in verlegenheid brengen, al is de kans dat de Deense springveer er met de titel vandoor gaat al iets minder groot dan die van Niewiadoma. Toch zal ze door iedereen nauwlettend in de gaten worden gehouden.

Niewiadoma doet altijd mee om het podium – foto: Cor Vos

Bij Chloé Dygert was het vorig jaar in Yorkshire de vraag hoe ze voor de dag zou komen in haar allereerste Europese wegkoers. Het antwoord gaf ze door lang en hard op de pedalen te stampen, met een vierde plaats als resultaat. Een paar dagen na haar majestueuze chronoproef leverde ze opnieuw een prachtprestatie af. Sindsdien reed Dygert echter geen wegwedstrijden meer. Ze liet zich nog wel een paar keer zien in virtuele koersen, waaronder de virtuele Tour de France, maar ze zal voor het eerst in een jaar weer echt in een peloton rijden. Het is altijd even afwachten hoe dat gaat. Desondanks zal ze op de radar staan bij de concurrentie. In principe moet niemand haar willen laten rijden. Haal dit tijdritkanon immers maar eens terug… Andere rensters van de Amerikaanse ploeg kunnen hier ook misschien wel wat uithalen en dan kijken we met name naar Lauren Stephens of Ruth Winder, al komt er voor hen al wat meer geluk bij kijken.

Update: Dygert is bij het WK Tijdrijden zwaar ten val gekomen. Ze zal dan ook niet van start gaan in de WK-wegwedstrijd.

Het zou een quizvraag van de buitencategorie zijn: weet u wie de laatste Duitse wereldkampioene op de weg was? Het goede antwoord is Regina Schleicher, zij was in 2005 de beste in Madrid. Sindsdien heeft de Duitse delegatie nog wel drie keer op het podium gestaan, maar wereldtitels zaten er niet meer in. De kans dat het dit jaar gaat gebeuren is niet groot, maar we achten Liane Lippert er met een gezonde dosis geluk wel toe in staat. Dit 22-jarige talent won met de Cadel Evans Great Ocean Road Race de eerste Women’s WorldTour-koers van het seizoen en dat deed ze op tamelijk indrukwekkende wijze. Ook na de coronapauze weert ze zich kranig, al moeten we wel zeggen dat ze normaliter nog niet goed genoeg is als de vrouwen met twee sterren of meer de gashendel vol opendraaien. Maar op een WK kunnen gekke dingen gebeuren. Als Lippert slim koerst kan ze ver komen. Een wereldtitel wordt lastig, maar het is niet onmogelijk.

Lippert heeft het Sunweb-tenue dit jaar niet vaak in koers gedragen – foto: Cor Vos

Mavi García heeft er de laatste weken heel wat fans bij gekregen. De 36-jarige Spaanse kleurt niet alleen menig koers omdat ze in het opvallende tenue van Alé BTC Ljubljana rijdt, ze doet dit ook met haar aanvalslustige instelling. Ze is niet bang de knuppel in het hoenderhok te gooien en dit leverde haar bijna een supersucces op in Strade Bianche. Enkel Annemiek van Vleuten kon daar nog een stokje voor steken. Recentelijk won ze twee etappes in de pittige Tour de l’Ardèche, terwijl ze tweede werd in het eindklassement. Aan het einde van de Giro Rosa – die bijna direct volgde op de Franse ronde – was het beste er wel af bij García, maar een negende plaats is desondanks zeer keurig. Nu ze een paar dagen heeft kunnen bijtanken moet er ook een leuke uitslag inzitten op het WK. We kunnen in ieder geval wel bijna zeker een aanval verwachten van de regerende Spaanse kampioene op de weg en tegen de klok.

Komen we tot slot van deze voorbeschouwing nog uit bij een reeks outsiders. Amanda Spratt viel net als ploeggenote Annemiek van Vleuten hard tijdens de Giro Rosa. De Australische, de voorbije jaren goed voor een medaille, hield er een hersenschudding aan over. Ze is wel aanwezig in Italië, maar of ze start is nog maar de vraag. Een Spratt in topvorm zou zonder twijfel in het lijstje kanshebsters thuishoren, maar nu? Als we niets verwachten kan het voor Spratt alleen maar meevallen als ze toch aan de start verschijnt.

Update: Amanda Spratt is nog niet voldoende hersteld van haar hersenschudding om te kunnen starten.

De Wit-Russische Alena Amialiusik, de Noorse Stine Borgli, de Zuid-Afrikaanse Ashleigh Moolman-Pasio en de Litouwse Rasa Leleivyte zijn nog wat andere namen die hoog kunnen eindigen. Maar misschien wel grootste outsider komt uit Nieuw-Zeeland. Haar naam is Mikayla Harvey. Ze reed nog geen WK uit, maar dit jaar heeft ze serieus stappen gezet. In de zware achtste etappe van de Giro Rosa was ze de laatste die op de slotmuur moest lossen bij Van der Breggen en Longo Borghini. Daarnaast werd ze vijfde in het eindklassement en ze verliet de negendaagse daarenboven als beste jongere. Benieuwd of zij die lijn weet door te trekken.

Mikayla Harvey, dé verrassing van het WK? – foto: Cor Vos

Favorieten volgens WielerFlits
**** Anna van der Breggen
*** Elisa Longo Borghini, Lizzie Deignan
** Annemiek van Vleuten, Katarzyna Niewiadoma, Cecilie Uttrup Ludwig
* Marianne Vos, Mikayla Harvey, Liane Lippert, Mavi García

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

De temperatuur zal de gehele middag ongeveer 20 graden zijn. Daarnaast staat er vermoedelijk een matige, zuidwestelijke wind op het parcours. De regen lijkt vooralsnog afwezig te blijven, waardoor het een aangename koersmiddag zal worden, voor zover dat mogelijk is op een WK.

Het WK wielrennen is live te zien op Eurosport 1, dat er vanaf de start (12.30 uur) live bij is. Sporza op één schakelt om 13.30 uur in. De NOS (op NPO1) volg om 14.00 uur. Ook via de diverse online platforms van deze rechthebbenden is de titelstrijd te volgen.