Column Deze week is ongetwijfeld een van de plezantste van deze winter. Deels door die overwinning in Pontchâteau. Maar ook met dank aan mijn toekomstige ploegmaats, waar ik momenteel op stage mee ben. Eigenlijk merk ik nu pas dat ik de voorbije maanden dat groepsgevoel gemist heb. Het draagt er toe bij dat ik mij op tien dagen van het WK echt goed in mijn vel voel.

Het zag er het voorbije weekend in eerste instantie niet rooskleurig uit. Problemen in maag- en buikstreek deden me twijfelen over mijn fysieke paraatheid voor de Franse wereldbekermanche. Ik kon wel normaal eten, maar toch: als topsporter twijfel je bij het kleinste ongemak. Gelukkig had ik er tijdens de wedstrijd zelf absoluut geen last van en beschikte ik over al mijn krachten.

Zonder Tim Merlier
De overwinning smaakte zoet. Eindelijk nog eens een cross met inzet winnen, dat was al even geleden. Een atypische wedstrijd, vond ik het. Tactisch interessant. Daar leende zowel het parcours als de stand in de Wereldbeker zich toe. Als iemand aanviel, moest ik zelf aan de bak om de kloofjes te dichten. Logisch, want Toon had er geen baat bij. Eén keer was het kantje boordje, toen hij op het einde van de voorlaatste ronde zelf demarreerde. Ik moest over de limiet, maar knokte me terug in het wiel. Daar win ik de wedstrijd. De ontlading was groot. Meestal, als je wint na een sprintduel.

Dat gelukzalige gevoel kreeg zondagavond heel even een knauw, toen Tim Merlier me opbelde. Bondscoach Sven Vanthourenhout had hem op de hoogte gebracht dat hij geen deel uitmaakte van het zevental dat volgende donderdag naar het WK afreist. Hij zal er alleen bij zijn als ik de eindzege in de Wereldbeker alsnog aan Toon Aerts verspeel. Wat een vreemd gevoel. Als ik zondag in Hoogerheide vóór Toon eindig, fiets ik mijn beste maat uit de selectie…

Non-discussie
Diegene die echter denkt dat ik daardoor zondag de pedalen zal stilhouden, kent niets van koers. Een non-discussie! Op het WK na is de Wereldbeker het enige wat ik dit seizoen nog te winnen heb. Voor mij persoonlijk het meest prestigieuze regelmatigheidscriterium en ik heb er het hele seizoen in geïnvesteerd. Ik heb bijvoorbeeld de Superprestigemanche in Boom laten schieten om fris aan de start te staan in Bern. Oké, de investeringen heeft misschien niet altijd optimaal gerendeerd, maar ik sta vandaag wel aan de leiding en die wil ik zondag met hand en tand verdedigen. En ja, als ik de Wereldbeker win is dat ten koste van Merlier zijn selectie, maar niet ten koste van onze vriendschap. Tim is ook een topsporter en weet wel beter.

Overigens wat de Belgische selectie betreft: een pluim voor de bondscoach! Toon Aerts, Michael Vanthourenhout, Laurens Sweeck waren samen met mij zekerheden, werd vooraf geschreven. Persoonlijk rekende ik daar ook Quinten Hermans bij. Hij kende het voorbije seizoen af en toe wat materiaalpech, maar los daarvan haalde hij een goed niveau. Tot voor Pontchâteau stond hij ook vierde in de Wereldbeker. Geen toeval! De laatste twee jongens, Gianni Vermeersch en Jens Adams, staan ook niet ter discussie wat mij betreft. Ach, dit is gewoon de enige juiste selectie.

Wout van Aert gaat vol voor de eindzege in de wereldbeker – foto: Photopress.be

Ver weg van de WK-stress
Maar ik wilde het in dit verhaal dus ook hebben over Alicante en Jumbo-Visma. Ideaal, die dagen hier met de toekomstige ploegmaats. Plezant om vast te stellen dat iedereen hier zondagnamiddag na training de wedstrijd gevolgd heeft. Dat ze meeleefden. Maar wat me het meeste pleziert, is dat ik er hier niet alleen voor sta. Ik werkte het voorbije seizoen zowat helemaal in mijn eentje af en ik merk nu pas hoe erg ik dat groepsgevoel heb gemist. Bovendien is dit een gemotiveerde groep: geen klagers, geen luieriken. Nog een extraatje: ze houden mij nog even weg van de WK-stress die in deze periode al eens opduikt. Het is geen nadeel om hier wat afstand te nemen van de cross…

Het is toch een beetje uitstel van executie. Dit weekend verandert de focus. Voor de gelegenheid verzamelen alle Belgische WK-geselecteerden zaterdag al in Hoogerheide. Een ministage zoals vorig jaar in Valkenburg – gecombineerd met een parcoursverkenning – zat er deze keer niet in. Maar dat we zaterdag al even de tijd nemen om bij te praten richting WK vind ik een goed idee. Een jaar lang zijn we concurrenten. Dan is het goed om een week vóór Bogense al wat overleg te hebben.

Laatste keer in regenboogtrui. Of misschien ook niet
Voor mij is de mindset voor het WK ook niet helemaal dezelfde als een jaar geleden. In Valkenburg was ik de enige, uitgesproken kopman. Nu deel ik dat statuut met Toon Aerts. Terecht! Maar dat betekent niet dat ik geen geloof in eigen kunnen heb. Die mentale kracht moét je hebben. Als je niet honderd procent gelooft in jouw kansen, kan je gewoon nooit wereldkampioen worden. Onmogelijk! Toegegeven, voorlopig heb ik die mindset iéts minder dan een jaar geleden. Na mijn mindere winter blijf ik vandaag realistisch en voorzichtig. Maar we zijn nog tien dagen van D-day verwijderd. Dat gevoel kan – en zal – nog wel evolueren. Na de laatste zware trainingsarbeid bijvoorbeeld. Of na de parcoursverkenning. Die focus en dat zelfvertrouwen komen nog wel. En details kunnen dat extra aanzwengelen.

Maar eerst Hoogerheide zondag. De laatste keer in de regenboogtrui. Ik herinner me vorig jaar nog. Als je voor de laatste keer dat nummer op dat shirt speldt, denk je daar wel aan. Dan wordt het een kwestie van er vooral van te genieten. Van die laatste keer. Of misschien ook niet. Wie zal het zeggen?