Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Wout van Aert: “Mijn race tegen de tijd”
Deze column wordt af en toe een ‘achter de schermen’ verhaal. Deze week lijkt me een ideaal moment. Hoe geraak je op minder dan zes dagen tijd wedstrijdklaar – en dan bedoel ik niet conditioneel – als je vanaf nul start? Mijn race tegen de klok, zo gedetailleerd mogelijk.
Wie de voorbije week niet op een andere planeet heeft geleefd, weet uiteraard dat ik maandag mijn contract met Sniper Cycling heb verbroken. Omdat alle vertrouwen weg is, was het onder geen enkel beding nog mogelijk om samen te werken met mijn ex-team. In alle eerlijkheid, dit was geen ondoordachte beslissing, maar wel een compleet onverwachte.
Daar sta je dan, daags vóór je vertrek naar de Verenigde Staten. Zonder plan! Daar bestaat nu eenmaal geen draaiboek voor. Het was ook geen optie om onze vluchten uit te stellen. Omdat ik die reeds maanden geleden geboekt en betaald had, maar vooral omdat ik het ook weinig zin vond hebben om langer te wachten en zo het risico op een jetlag te vergroten. Dus hield ik me aan de oorspronkelijke planning. Weliswaar na een reeks telefoontjes naar vrienden en familie. Want zelfs een aantal mensen die me zouden vergezellen naar de VS, wisten niets af van mijn plotse breuk met de ploeg.
Mijn manager Jef van den Bosch is vanaf de eerste minuut in actie geschoten. Probleem één: bevestiging krijgen van de Internationale Wielerunie dat ik wel degelijk mocht koersen. Die kwam er gelukkig best snel.
Eerste geluk: twee frames op voorraad
Tweede probleem: de fietsen. Toegegeven, we werden overstelpt met voorstellen van fabrikanten. Maar ik wilde heel graag Stevens, waar ik tot op vandaag heel tevreden over ben, als eerste de kans geven om met mij verder te werken. Zij hebben er namelijk ook niet voor gekozen dat ik mijn contract zou verbreken. In Hamburg waren ze enthousiast en, eerste geluk, ze hadden nog twee kaders in mijn maat op voorraad. Daarvan kreeg ik bevestiging toen ik in Chicago landde. Op woensdag is Jef naar Duitsland gereden om die frames op te halen.
Ondertussen legde hij contact met Bioracer. Ik ken de kledingfabrikant, waarvan ik wist dat ze hoogstaande kwaliteit leveren, nog uit mijn Telenet-Fidea-periode. Ook de Belgische Wielerbond is er klant. Bioracer maakt zijn kledij trouwens in België, waardoor het best snel kan gaan. Ondertussen had de UCI ook zijn fiat gegeven wat betreft de print van mijn regenboogshirt. Publiciteit was verboden, maar mijn eigen initialen WVA konden wel. Er werd snel een design uitgetekend, woensdag vond het druk- en naaiwerk plaats. Donderdagmiddag was alles klaar en kon Wesley Theunis, mijn persoonlijke verzorger in de winter, de kledij oppikken in Tessenderlo.
foto: PhotoPress.be
Tweede geluk: hoofdzetel SRAM in Chicago
Intussen had Jef een overeenkomst met Codagex zodat mijn vader daar een paar Prologo-zadels kon afhalen. Toen ik bij Crelan-Vastgoedservice reed, had ik met Codagex een goede band opgebouwd en die is nog steeds intact. Dus ook dat probleem was van de baan.
Derde keer geluk: verzorger en goede vriend vertrokken pas op vrijdag
Wat eerst een tegenvaller was, werd door de omstandigheden een meevaller van jewelste: Wesley Theunis, mijn verzorger, en Kenny Geluykens – een vriend uit de buurt – waren van plan om mee naar de VS af te reizen, maar konden door werkomstandigheden pas op vrijdag vertrekken, wat zorgde dat zij konden instaan voor het materiaal- en kledingtransport. Het toeval stond aan mijn kant.
Mijn vader propte thuis de zadels in dezelfde doos met de frames en Kenny checkte het hele zootje als extra bagage in. Wesley van zijn kant maakte in zijn koffer plaats om al mijn kleding mee op het vliegtuig te krijgen. Pas vrijdagavond rond half acht was al dit materiaal dus ter plaatse in mijn verblijfplaats, in Beaver-Dam, een veertigtal kilometer ten noorden van Waterloo.
Daar had ik ondertussen afscheid moeten nemen van Kristof Cop, mijn vaste mecanicien. Uiteraard had ik alles zelf bekostigd voor Kristof: vluchten, verblijfplaats, enzovoort. Maar ik had er in alle hectiek niet bij stilgestaan dat hij in dienst van het team was en mij dus niet meer mocht bijstaan. Ik kon niet anders dan de beslissing van de ploeg aanvaarden en hem naar huis sturen. Een grote aderlating, maar het was niet anders.
Vierde keer geluk: plots had ik pedalen
Toen ik maanden geleden mijn trip naar de VS plande, ik stond er op om alles zelf te regelen, kwam ik toevallig in contact met twee mecaniciens. We kwamen toen tot de overeenkomst dat zij mijn materiaal gedurende mijn trip hier met hun trailer mee zouden vervoeren. Daardoor hoefde ik geen extra wagen te huren. Die trailer was – puur toeval – gesponsord door Look, ook de pedalen waarmee ik gewend ben te rijden. Nog een probleem van de baan, dus.
Ondertussen waren we wel al vrijdagavond half acht. Toen pas konden we met de opbouw van mijn twee fietsen starten. In Europa trek ik met vijf, zes fietsen naar de wedstrijden, in de VS is dat beperkt tot drie. Dat zijn er nu dus maar twee – omdat Stevens maar twee kaders op voorraad had – maar ik was al lang blij dat ik geholpen was. Tot middernacht zijn we, samen met de mecaniciens van Look, in Beaver-Dam bezig geweest met de opbouw. Alle extra toebehoren (stuur, wielen, zadelpen, stuurlint en de wielen) werden me geleverd door Zipp, dat ook onder SRAM valt. Net op tijd om zaterdag de omloop te verkennen en – vooral – de fietsen wat in te rijden. Ik switchte daarbij zoveel mogelijk tussen het rode en het zwarte exemplaar om zo beide tuigen volledig getest te hebben.
Vijfde keer geluk: Bontrager als helpende hand
Laatste probleem, maar niet het minste: ik heb een privé-contract met Red Bull. Dus was ik verondersteld zondag met een helm met daarop de publiciteit van hen te rijden. Alleen… mijn helm was eigendom van het Sniper Team. En kon ik dus niet meer dragen. Kwam ik in Waterloo bij Trek langs om mijn Bontrager-schoenen op te halen. Ter verduidelijking: Bontrager is een privé-sponsor en onderdeel van Trek. Ik krijg elk jaar voor de start van het seizoen een paar schoenen thuis opgestuurd, de andere mag ik afhalen tijdens mijn trip in de VS. Toen ik daar het probleem van de helm aankaartte, bood Bontrager me de oplossing aan. Na toestemming van Red Bull – dat normaal zelf de helms bestickert – is men daar vrijdagmorgen begonnen om de helm fietsklaar te krijgen. Straf dat dit gelukt is. Het knippen, afdrukken en bestickeren neemt namelijk een volle dag in beslag. Ook die was dus net op tijd klaar om zaterdag de verkenning te kunnen doen.
Tot zo ver mijn race tegen de tijd. Dat ik die wedstrijd heb kunnen afsluiten met een tweede plaats en zo mijn klassement in de Wereldbeker heb gered, deed achteraf deugd en zorgde voor opluchting. Niet gewonnen? Toon Aerts was de betere, geen discussie over. Maar zaterdag in Iowa zal ik er toch alles aan doen om mijn Amerikaanse trip – die ik nooit meer vergeet – met een zege af te sluiten…
Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.
Dus dan is 1 en 1 heel snel twee.
Ik vind deze column van Van Aert's ghostwriter wel vermakelijk, eigenlijk. En hij doet z'n sponsors een plezier
Hoop dat Wout ook nog eens roddelt over Sniper, want het moet wel smullen blijven natuurlijk.
Een roddelaar zie ik niet echt in Wout. Wel iemand die gericht bepaalde en soms crue uitspraken doet, voor mij boeiend genoeg.
Wout is natuurlijk ook prof en leeft van sponsoring.
Volgens mij is WvA prjma in staat om zelf een copumn te schrijven, maar ik bem toch wel nieuwsgierig: wielerflits, schrijft er iemand mee aan deze columns??
Leest het lekker weg? Is het kwalitatief onderbouwt? Er wordt flink met sponsers gesmeten, om het verhaal kracht bij te zetten. Prima verhaal, de een vind het leuk de ander minder.
Wout, Nico, WF wie het ook schrijft ga zo door. Professionaliseren vsn de site gaat gestaag door. Dikke pluim.
Ja ik wil graag achtergrond informatie maar lees ik nu een commercial of het echte verhaal?
Mijn angst dat het straks hakken wordt wanneer van Aert Poellie eens op een gemene manier te grazen neemt in de blubber is echter nog niet meteen geweken.
Wie het heeft geschreven of dat alles naar waarheid is weergegeven vind ik niet zo belangrijk, het leest redelijk weg, ondanks die vele sponsornamen, maar dat schijnt te getuigen van een professionele instelling. Het is echter wel weer opnieuw erg zakelijk, zie de passage over het afscheid van Kristof Cop, en over de huidige gemoedstoestand van Van Aert geen woord. Verder is me nog steeds niet duidelijk waarom Van Aert deze Amerikaanse wedstrijden aantrekkelijk vindt.
Maar de laatste weken heb ik toch sympathie voor Van Aert gekregen en wens ik hem een goede winter toe. Hij laat toch zien dat hij karakter heeft, zowel de renner als mens.
Denk jij dat mannen zoals Cruijff v Hanegem en Gesink dit zelf doen?
clown basssie!?
En de titel ook leuk gekozen te midden van de ITT’s op het WK. Al dan niet toevallig gekozen.
Het geeft een inzicht in de situatie met normaliter ploeg en voor bepaalde renners privé sponsoren en hoe dat wettelijk gezien geregeld is.
En de diverse sponsoren die in dit geval (vermoedelijk) zonder financiele vergoeding de materialen etc voor Wout op zulk korte termijn geregeld hebben verdienen voor deze service wel een bedankje en een stukje positieve publiciteit.
Dat lijkt mij zelfs niet meer dan eerlijk voor die bedrijven dat zij er wat positieve publiciteit en goodwil voor terug krijgen.
Dat er verkapte reclame voor alle sponsors in zit vind ik niet erg, liever 10 keer dit dan 1 keer een reclame die mijn Spotify muziek om mijn telefoon pauzeert. Dat zorgt er bij mij voor dat ik vaker op cyclingnews.com zit ipv hier.