Column Vrolijk kerstfeest iedereen. Vandaag lijkt me niet de dag om het in mijn column over uitrijden op de rollen of een tijdsklok te hebben. Het is meer gepast om even stil te staan bij de drukke periode voor de veldrijders. Toch een apart gegeven om bijvoorbeeld daags na Kerstmis vol aan de bak te moeten als topsporter. Dat betekent pasta in plaats van kalkoen.

Ook ten huize Van Aert-De Bie staat de familie centraal in deze periode van het jaar. Gisteravond – kerstavond – vierden we bij familie van de ouders van Sarah. Mijn vrouw heeft best een grote familie en ik zou me niet goed voelen bij het idee dat de volledige planning moet omgegooid worden omdat de schoonzoon toevallig een veldrijder is. Dus sluiten we gewoon aan bij het feest, weliswaar met mijn job in het achterhoofd. Voor een glaasje alcohol pas ik. Ook bij het eten let ik op, zelfs al stond vandaag geen wedstrijd op het menu. In deze fase van het seizoen is het absoluut geen optie om te zondigen.

Met de benen omhoog op de sofa
Af en toe denk ik toch wel eens aan de Amerikaanse collega’s die in deze periode in België of net over de grens in Nederland verblijven om hier in de laatste week van het jaar een aantal crossen te betwisten. Het is dubbel voor hen. Zij missen dan weer hun familie, anderzijds komen ze niet in de verleiding van het lekkere eten.

Vandaag zijn we te gast bij mijn ouders. Samen met mijn zus en mijn grootvader. Daags voor de wereldbekermanche in Heusden-Zolder, dus voor mij staat vooral pasta op het menu. De sfeer is ongedwongen. Als ik even met de benen omhoog in de sofa wil liggen, kan dat gewoon. En tegen een uur of negen ’s avonds rijden we terug naar huis. Kwestie van de gewoontes daags voor een wedstrijd niet te veel te veranderen.

Vanaf eerste minuut belangrijk
Voor mij staan deze week nog vier wedstrijden op de kalender. Vier crossen in vijf dagen met morgen Heusden-Zolder, vrijdag Loenhout, zaterdag Bredene en zondag Diegem. Intensief genoeg. Er wordt me wel eens gevraagd of dat te vergelijken is met een kortere rittenkoers op de weg. Niet echt, eigenlijk. Als je op de weg nog de vermoeidheid van daags voordien in de benen voelt, heb je nog wel wat tijd om dat gevoel om te keren. Als je in Diegem niet met een fris gevoel aan de start staat, ben je meteen gezien. In de cross is het vanaf de eerste minuut belangrijk.

In tegenstelling tot een aantal collega’s is Diegem voor mij de laatste in de reeks. Op 1 januari ben ik er niet bij in Baal. Bewust. Zo kan ik na Diegem twee dagen rust inbouwen om vanaf Nieuwjaar met een fris lichaam nog een stevige en kwalitatieve trainingsweek in functie van het Belgisch kampioenschap in te lassen. Ik heb in de DVV Trofee geen klassement te verdedigen, dus kan dat perfect. Leuke bijkomstigheid: ik kan de overgang van oud naar nieuw iets meer ontspannen vieren dan andere jaren. Al zal het nu niet plots drie uur ’s nachts worden…

La Mézière
Een week later pas ik trouwens ook voor de nieuwe wedstrijd in Brussel en zal ik een wedstrijd in het Franse La Mézière rijden. Met een dubbele reden: iedereen weet dat ik niet vies ben van een buitenlandse trip, dus ging ik graag in op hun voorstel. Het lijkt me niet slecht voor het veldrijden om als wereldkampioen ook eens naar het buitenland te trekken. Daarnaast word ik er financieel niet slechter van, daar moet ik niet voor liegen.