Column Morgen sluit ik mijn veldritseizoen af. Voor het eerst – en meteen voor het laatst – in mijn teamoutfit van Cibel-Cebon. Het zal vreemd aanvoelen. Drie jaar lang heb ik in de winter met die regenboogtrui rondgefietst, ook op training. Nu is het tijd voor een nieuw hoofdstuk.

Decompressie is in de dagen en weken na het WK het codewoord. Logisch dat je als topsporter even stoom wil aflaten als je weken naar een groot doel hebt toegewerkt. Ik herinner me de titelstrijd van twee jaar geleden in Bieles. Ik kampte in de aanloop er naartoe met een knieblessure en het was afzien bij de beesten om daar in Luxemburg in topvorm aan de start te staan. Na dat WK was ik zowel mentaal als fysiek helemaal óp. Ik reed de daaropvolgende weken quasi op de automatische piloot, snakkend naar het einde van het seizoen. Pure decompressie.

Decompressie
Vorig jaar kwam er een kantelpunt. Na Valkenburg vreesde ik opnieuw decompressie, maar het draaide anders uit. Met dank aan mijn debuut in de Vlaamse voorjaarskoersen. De Omloop Het Nieuwsblad kwam er zo snel aan… Ik trok met Sarah een paar dagen naar Malaga, maar ik wilde zo rap mogelijk de knop omdraaien en de trainingen hervatten omdat ik in de Omloop al op niveau hoopte te zijn. Dat voorjaar brandde me vooruit.

Idem deze week. Laat me eerlijk zijn, ik heb vandaag al de switch gemaakt. Gisteren – maandag – was een reisdag. Met de Belgische selectie keerden we terug uit Denemarken. Vandaag stond echter al in het teken van mijn wegseizoen. Ik moest nog een cardiologisch onderzoek laten uitvoeren voor Jumbo-Visma, dat was er door het drukke programma nog niet van gekomen. Daarna reed ik naar de service course in ’s Hertogenbosch om nog wat materiaal op te pikken, zodat ik donderdag naar Girona kan afreizen. Ik kijk ernaar uit om de fietsen en de rest van het materiaal uit te testen.

Afgesloten hoofdstuk
Extra reden waarom ik geen decompressie vrees: het WK heeft me zeker geen diepe teleurstelling opgeleverd. Integendeel: mijn prestatie in Bogense schonk me extra mentale rust. Na enkele moeilijke maanden voel ik dat ik stilaan opnieuw de oude word, dat ik het hoofdstuk afgesloten heb. Vanaf nu kijk ik vooruit.

Morgen – woensdag – start ik nog in Maldegem. Voor het eerst in drie jaar – op het WK na – niet in de regenboogtrui. Natuurlijk zal dat vreemd aanvoelen. Hoe raar het ook klinkt, het was een gewoonte geworden om dat truitje aan te hebben. Toch vind ik het ook speciaal. Ik start in Maldegem met een shirt waarin ik nooit eerder gereden heb en dat ik nadien in competitie ook niet meer zal dragen. Op die manier is Maldegem het ideale moment om Cibel-Cebon en de andere sponsors die mij de voorbije maanden hebben gesteund, op gepaste wijze te bedanken. Liefst met een degelijke prestatie.

Drie weken Girona
Donderdag vertrek ik samen met Sarah naar Girona, waar we drie weken lang een huisje hebben afgehuurd. Het wordt een weekend om helemaal op mijn positieven te komen. Vanaf maandag begint de laatste rechte lijn naar de Omloop. Twee en een halve week in alle rust en anonimiteit hard werken met de bedoeling er begin maart meteen te staan.

Dit was trouwens de laatste column van deze winter. Leuk dat ik via deze weg af en toe mijn ei kwijt kon. Ik hoop dat jullie er ook wat aan hebben gehad. Omdat elk woord dat ik uitspreek of schrijf wordt uitvergroot, kon ik ook niet altijd het achterste van mijn tong laten zien, maar ik heb toch geprobeerd om jullie hier zoveel als mogelijk een inkijk in mijn sportleven en gedachten te geven. Tot binnen een paar weken, wellicht ergens te velde.