Interview Na een afwezigheid van vijf maanden is Zdenek Stybar weer terug in koers. In de Arctic Race of Norway rijdt hij zijn eerste wedstrijdkilometers sinds zijn operatie aan de liesslagaders in beide benen. Ondanks een conditionele achterstand is hij vooral blij te kunnen koersen met “twee nieuwe benen”, vertelt hij tegen WielerFlits.

Een operatie aan het hart, valpartijen, drie keer covid en een ingreep aan de liesslagaders in beide benen. Het is een greep uit de tegenslagen die de inmiddels 37-jarige Tsjech de afgelopen drie jaar te verduren kreeg. Maar lang wil hij daar niet bij stilstaan. De immer opgewekte Stybar is vooral blij dat hij weer op de fiets zit.

Zijn laatste wedstrijd was de Amstel Gold Race. In de koers door Zuid-Limburg werd hem duidelijk dat het zo niet langer kon. “Door de beknelling in de liesslagader was het onmogelijk om nog te presteren. Zodra we ergens een klimmetje moesten oprijden, kon ik niets meer. Geen kracht meer in de benen. Ik kon ook niet meer afzien.”

“Ik dacht dat het misschien de leeftijd zou zijn. Dat je lichaam je niet meer laat afzien ofzo. Ik zat vol vragen en twijfels. Al mijn trainingen van de laatste jaren heb ik laten analyseren. Om te zien of we daar iets wijzer uit konden worden, want op de manier hoe ik toen rondreed, hoefde het voor mij niet meer. Ik zou dan liever stoppen, maar dat wilde ik natuurlijk niet op zo’n manier.”

“Mijn omgeving overtuigde me ook het niet te doen. Als je in een klassieker in de laatste honderd kilometer nog 120 man kunt volgen, ben je in goede conditie. Een paar weken later bleek dat ook uit de analyse.”

foto: Cor Vos

Ontstaan onbekend
Wanneer de knelling voor het eerst opspeelde, is voor de renner van Jayco-AlUla lastig te achterhalen. “De laatste jaren heb ik veel minder kunnen koersen door alle blessures, waardoor ik dacht dat het gebrek aan koershardheid de oorzaak zou zijn. De problemen moeten ergens in het covid-jaar (2020, red.) begonnen zijn. Ik was geselecteerd voor de Tour de France, maar door een overbelaste knie kon ik niet starten. Ik heb toen de Vuelta gereden, maar dat ging niet heel goed.”

“Het probleem is zo lang onopgemerkt gebleven, doordat ik elk jaar wel een paar goede dagen had. Zoals op het WK in Leuven en vorig jaar opnieuw in Leuven”, doelt hij op zijn tweede plaats in de Tour of Leuven. “Ik dacht dus dat het puur een conditioneel probleem was. Tot vorig jaar in de tijdrit van de Ronde van Polen, waar ik echt heel slecht reed. Toen wist ik zeker dat er iets niet goed was.”

Wat volgde was een periode vol twijfels, die tot na de Amstel Gold Race duurde. “In mijn hoofd was ik me ergens aan het voorbereiden op de keuze tussen stoppen of opereren. Wat zou ik doen als ik voor die keuze kom te staan?”

Twijfels
“Een paar dagen na de Amstel Gold Race ging ik samen met mijn zoon fietsen, een rondje van twaalf kilometer. Toen we weer thuis arriveerden, had ik gewoon pijn in mijn benen. Voor mij was toen duidelijk dat ik er iets aan moest laten doen. Ik was ook echt bang dat ik nooit meer zou gaan fietsen, dat het me altijd zou limiteren. Ik wilde ook voorkomen dat ik gefrustreerd zou raken, omdat ik niet meer op niveau zou kunnen komen, terwijl ik het fietsen nog altijd graag doe.”

De ingreep aan de liesslagaders van beide benen laat Stybar uitvoeren in het ziekenhuis van Genk. De operatie, die niet zonder risico’s is, verloopt goed. De eerste vier weken moet hij zo min mogelijk doen. “Voor die periode had ik wel wat plannen gemaakt, anders was ik gek worden. Voor het eerst in mijn leven heb ik vier weken niet mogen sporten.”

Daarna volgen zes tot acht weken waarin hij rustig mag bewegen. Zijn dagen vult hij met tijd doorbrengen met zijn familie, een verhuizing (“stond al gepland”) waarvoor hij van alles kon regelen en het volgen van alle wielerkoersen op televisie. “Pas na twaalf weken mocht ik de training weer hervatten. Dat is nu eigenlijk. Het herstel ging veel beter dan de artsen hadden voorzien.”

• 

  16 aug

  Lees ook Voorbeschouwing: Arctic Race of Norway 2023 - Punchen boven de poolcirkel

  16 aug

Stoppen
De komende weken hoopt hij zoveel mogelijk koersen te rijden. “Ik heb de ploegleiding gevraagd mij in zoveel mogelijk wedstrijden op te stellen. Dat zullen voornamelijk wat eendagskoersen in België zijn. Het maakt mij eigenlijk niet uit waar ik rijd. Ik wil gewoon koersen.”

Zijn contract bij Jayco-AlUla loopt dit seizoen af. Hoe zijn toekomst eruit zal zien, is nog onbekend, maar daar is hij momenteel ook niet mee bezig. “Ik heb niet kunnen koersen, dus ook nog niets kunnen laten zien. De komende weken zal het vanzelf wel duidelijk worden. Met stoppen ben ik niet bezig. Als het aan mij ligt, blijf ik nog eventjes koersen. De afgelopen drie is jaar is genoeg misgegaan om niet meer nerveus te worden van een aflopend contract.”