In de maand december blikt WielerFlits traditioneel terug op het afgelopen wielerseizoen met de reeks Eindejaarslijstjes. Wat waren de hoogte- en dieptepunten van het afgelopen jaar en welke renners verdienen nog een eervolle vermelding voor 2023? Er is weer een nieuwe lijst met bijbehorende poll. Vandaag staat centraal: de Zubeldia Award voor meest onzichtbare top-10 in een grote ronde.

In 2017 sloot Haimar Zubeldia een loopbaan van bijna twintig jaar af. De Bask reed in totaal 27 grote rondes en eindigde zes keer in de top-10 van het algemeen klassement. Vijf keer deed Zubeldia dat in de Tour de France en een keer in de Vuelta a España. Niet heel opvallend voor een sterke klimmer, maar de manier waarop was juist onopvallend.

Na drie weken koers was er vaak een ‘Hè, Zubeldia?’-momentje. Op sluwe wijze en zonder veelvuldig in beeld te rijden, wist hij zich in de top van het klassement te nestelen. Jaarlijks treden renners in zijn voetsporen, door haast onopgemerkt in de top-10 van een grote ronde te eindigen. Welke renners maken dit jaar kans op de Zubeldia Award? Wij hebben alvast een voorselectie gemaakt.

Eerdere winnaars Zubeldia Award
2022: Emanuel Buchmann
2021: Wilco Kelderman
2020: Damiano Caruso
2019: Mikel Nieve
2018: Pello Bilbao
2017: Louis Meintjes
2016: Kanstantin Siutsou

---

Damiano Caruso (vierde in Giro)

In de luwte naar een vierde plaats in de Giro d’Italia rijden, Damiano Caruso flikte het dit jaar. Na elf etappes stond de ervaren Italiaan van Bahrain Victorious op de vijfde plaats in het algemeen klassement, terwijl hij maar twee top-10-uitslagen had gereden. In de zware slotweek kwamen daar nog twee zevende plaatsen bij op de Monte Bondone en Tre Cime di Lavaredo, waarna hij met een vierde plek in de afsluitende klimtijdrit naar Monte Lussari zijn plaats in het klassement veiligstelde.

Caruso was duidelijk the best of the rest in de slotweek van de Giro. In de schaduw van de strijd om de eindzege tussen Primož Roglič, Geraint Thomas en in mindere mate João Almeida volgde hij op ruim drie minuten van het podium. Het gat naar de nummer vijf, Thibaut Pinot, was ook weer meer dan een minuut. Verder was Caruso ‘relatief’ onzichtbaar.

---

Eddie Dunbar (zevende in Giro)

Na vier etappes in de top-10 te zijn geëindigd, mocht Eddie Dunbar zich de nummer zeven noemen van de Giro d’Italia. Voor het eerst in jaren reed de Ier een grote ronde. Die kans kreeg hij, in tegenstelling tot bij INEOS Grenadiers, wel bij Jayco AlUla. Dunbar had zich al in de top-10 genesteld toen hij op de Monte Bondone zijn beste dag kende; hij werd vierde en klom naar de vijfde plaats in het klassement.

In die etappe leek Primož Roglič te kraken, maar kon hij de schade beperken op Geraint Thomas en João Almeida. Dunbar finishte toen in het wiel van Roglič. In de absolute slotfase kon de Ierse klimmer die prestatie niet doortrekken, waardoor hij na een tegenvallende tijdrit wegzakte naar de zevende plaats in het eindklassement op meer dan zeven minuten van winnaar Roglič.

---

Lennard Kämna (negende in Giro)

Lennard Kämna was zo onzichtbaar in de Giro d’Italia dat we hem zelfs vergeten waren in dit lijstje.

---

David Gaudu (negende in de Tour)

Nooit viel David Gaudu in de Tour de France 2023 buiten de top-12 van het algemeen klassement, maar hij reed verder ook nauwelijks in de schijnwerpers. De kopman van Groupama-FDJ begon met een tiende plaats en klom in de rit naar Cauterets-Cambasque naar plek zeven in het algemeen klassement. Hoger zou hij niet komen.

Zevende, achtste, negende, tiende, negende… Gaudu zat er telkens prima bij, maar toch ook weer niet. In de loodzware bergrit naar Couchevel behaalde hij zijn beste rituitslag; hij werd vijfde in de fameuze etappe waarin Tadej Pogačar instortte. Het had weinig gevolgen meer voor zijn einduitslag. Met een achterstand van meer dan 23 (!) minuten op gele trui Jonas Vingegaard werd hij uiteindelijk negende, omdat Sepp Kuss op de voorlaatste dag nog veel tijd verloor na een val.

---

Guillaume Martin (tiende in de Tour)

Slechts drie keer stond Guillaume Martin aan het einde van een etappe in de Tour de France in de top-10 van het algemeen klassement. Na etappe 15 naar Saint-Gervais Mont Blanc, na etappe 20 naar Le Markstein en na de slotrit naar Parijs. Het werd een grote ronde zoals de Cofidis-kopman ze al vaker reed: achterstand oplopen en via de vroege vlucht een sprong maken in het klassement.

Het leverde de Franse filosoof op wielen drie ereplaatsen op in rituitslagen. Zevende in Belleville-en-Beaujolais (waar zijn ploegmaat Ion Izagirre won), tiende in Morzine en zevende in Saint-Gervais Mont Blanc. Kans op een ritzege maakte hij zelf nooit, maar zijn tiende plaats in het algemeen klassement haalde hij – doordat Sepp Kuss veel tijd verloor in de slotrit – wel binnen. En dat op meer dan 26 minuten van eindwinnaar Jonas Vingegaard.

---

Aleksandr Vlasov (zevende in de Vuelta)

Vooraf werd Aleksandr Vlasov gezien als een van de outsiders voor een top-5-notering in de Vuelta a España. De klimmer van BORA-hansgrohe stond in de openingsweek even vijfde in het klassement, maar zakte weg en hing in de slotfase lang rond op de achtste plaats in de stand. Het was echter vooral zijn ploegmaat Cian Uijtdebroeks die de show stal namens de Duitse ploeg en verraste.

Dat het niet lekker boterde tussen Vlasov en Uijtdebroeks werd in die slotweek wel duidelijk, want allebei reden ze – in de schaduw van het overheersende Jumbo-Visma – hun eigen wedstrijd. In de tijdrit naar Valladolid werd Vlasov nog knap vijfde, maar in andere ritten kwam hij nooit verder dan een zevende plek. Wel schoof hij in de voorlaatste rit nog een plek op in het klassement, ten koste van… Cian Uijtdebroeks.

---

Santiago Buitrago (tiende in de Vuelta)

Santiago Buitrago kennen we vooral als rittenkaper en die rol nam hij ook in tijdens de Vuelta a España, nadat hij al in de openingsweek kostbare tijd verloor. Twee keer schoof de Colombiaan van Bahrain Victorious vervolgens in een succesvolle ontsnapping mee, op weg naar Javalambre en later nog in de rit naar Lekunberri. Daar werd hij na een sprint met drie geklopt door Rui Costa en Lennard Kämna.

Wel kwam daardoor de top-10 steeds wat dichterbij voor Buitrago, die besloot zich daarop te richten en ver achter de grote namen opklom naar de tiende plaats in het algemeen klassement. Na zijn achtste plek op de Alto de l’Angliru was het zover, waarna Buitrago vanuit de achtergrond alleen nog te vrezen had van Steff Cras. Die onderlinge strijd won de Colombiaan, waardoor hij zijn eerste top-10 in een grote ronde mocht bijschrijven.

---