Op zaterdag 27 juli start met de individuele tijdritten het wielerprogramma op de Olympische Spelen in Parijs. Voor het eerst is WielerFlits/RIDE Magazine geaccrediteerd op het grootste sportevenement en zal verslaggever/analist Raymond Kerckhoffs ter plekke zijn. Eerder deed hij al verslag van de Zomerspelen in Sydney, Athene, Peking, Londen en Rio de Janeiro. Met vijf herinneringen/ervaringen van Kerckhoffs tijdens die Olympische Spelen tellen we af naar Parijs 2024. Vandaag: Sydney 2000.

De Olympische Spelen in Sydney staan bekend als ‘the best games ever’. Ook voor Nederland waren de millenniumspelen heel succesvol. Het ‘Oranje Boven, Down Under’ hoorde je overal. Leontien van Moorsel kroonde zich tot de koningin van de Spelen met drie gouden en een zilveren medaille. De Nederlandse wegrenners speelden op een zwaar parcours nauwelijks een rol van betekenis, waar Jan Ullrich de gouden medaille opeiste.

Op zo’n dertig kilometer van de Australische metropool verblijven de Nederlandse wegrenners onder aanvoering van bondscoach Gerrie Knetemann in Oxford Falls in een oase van rust. Naar het grote landgoed van de Australische tennisacademie, waar onder anderen Pat Rafter zijn eerste forehands kreeg bijgebracht, is de oranje selectie uitgeweken omdat van hieruit makkelijker getraind kan worden dan vanuit het olympische dorp dicht bij de stad.

Bondscoach Gerrie Knetemann. Foto: Cor Vos

Het zijn de tweede Zomerspelen waar de profrenners welkom zijn, nadat Pascal Richard in 1996 in Atlanta de eerste olympische titel heeft veroverd. Echt belangrijk is het grootste sporttoernooi dan nog niet in het profpeloton.

Maandenlang wordt er gediscussieerd of de ‘Games of the new millennium’ wel in het drukke programma van de broodrenners pasten. Door de verre reis naar Australië missen zij immers diverse wedstrijden op het Europese continentaal. Maar Erik Dekker, Leon van Bon, Max van Heeswijk, Tristan Hoffman en Koos Moerenhout hebben inmiddels in de gaten dat ze in het land van ‘Skippy en Flipper’ met een bijzondere missie bezig zijn.

Het olympische vuur brandt omdat Knetemann de renners in de aanloop naar de wedstrijd duidelijk aan de grootsheid van het evenement laat proeven. De eerste twee dagen verblijven de profs in het zwaarbewaakte ‘Olympic Village’.

Podium met Alexandre Vinokourov, Jan Ullrich en Andreas Kloden. Foto: Cor Vos

“Tijdens de openingsceremonie zijn we gearriveerd”, vertelde Knetemann destijds in Australië. “Het vuurwerk kwam ons letterlijk tegemoet. De eerste twee dagen moesten we nog acclimatiseren en wennen aan het tijdverschil. De hele entourage heeft wel invloed gemaakt. Ook hebben we de gouden wegrace van Leontien van Moorsel beseft. Nu beseft iedereen hoe speciaal dit evenement is.”

Hennie Kuiper heeft hem in de aanloop nog verteld dat hij veel meer waarde hecht aan de olympische titel dan aan zijn wereldtitel. “Olympisch kampioen ben je voor heel je leven. Tot in de eeuwigheid, amen. Dat wilde ik de groep duidelijk maken”, legde Knetemann uit. “Daarom ben ik met alle renners ook naar het centrum van Sydney geweest. Met de ferry van Circular Quay naar Manly. Ze hebben het Holland Heineken House in Darling Harbour bezocht en ook in het centrum kwamen ze ogen tekort.”

Als je de vijf renners nu naar Sydney 2000 vraagt, dan speken ze nog over de tijd van hun leven. In de dagen voor de wegwedstrijd is het echter serieus leven en trainen in Oxford Falls. De sfeer is goed, iedereen is bereid voor elkaar door het vuur te gaan. Al is er wel een klein incident tijdens de 194 kilometer lange laatste training. Heel even schrikt de selectie wanneer Tristan wordt aangevallen door een kookaburra, een typische Australische vogel die qua grootte te vergelijken is met een raaf.

Kookaburra. Foto: San Diego Zoo

De vogel is geobsedeerd door de zilverkleurige helm van de oud-Nederlands kampioen en blijft al fladderend boven de renner in de helm pikken. “Ik schrok me rot, maar gelukkig kon ik de vogel al snel wegjagen”, vertelde Hoffman later.

Ook bondscoach Gerrie Knetemann zal de duikvlucht van de vogel niet snel vergeten. “Hoffman had in eerste instantie niets in de gaten”, vertelde hij. “Terwijl het beest boven hem vloog, hoorde Hoffman ineens een vreemd geluid. Hij voelde ook de luchtdruk van de vleugels. Ondertussen probeerde de kookaburra, die waarschijnlijk op de glinstering is afgekomen, de helm te veroveren. Het was een uitermate vreemde gewaarwording.”

Het is niet de enige keer dat de Nederlandse selectie tijdens de Olympische Spelen wordt aangevallen. Vier jaar later in Athene is het twee keer prijs. Tijdens een training raken Michael Boogerd, Erik Dekker en Karsten Kroon in de bossen ten noorden van Athene verdwaald. Op een doodlopende weg worden ze aangevallen door een Argentijnse vechthond. En in de wedstrijd vliegt er een duif  tegen het hoofd van Dekker.

Kroon zal de glimmende tanden van een gemeen grommende straathond niet snel vergeten, liet hij weten. “Een paar keer hapte hij naar mij. Het scheelde slechts enkele centimeters. Ik moest echt een sprint aanzetten, anders had ik nu een afdruk van zijn gebit in mijn kuit gehad.”

Erik Dekker in Sydney. Foto: Cor Vos

Met enkele foto’s laten de renners zien dat het geen broodje-aapverhaal is. Als een ware hondenkenner weet Boogerd te melden dat het om een Argentijnse vechthond ging. Een Dogo Argentino die van de Bulmastiff afstamt. “En het ergste was dat de weg zo’n 500 meter verder doodliep in de bossen”, voegde Dekker er destijds aan toe. “Konden we nog een keer langs dat gevaarlijke dier. Van ver hebben we toen al een sprint aangezet.”

Wanneer de renners ietwat verderop politie tegenkomen, weten ze de agenten zo ver te krijgen dat de drie verdwaalde renners onder begeleidingen van een politie-escorte terug worden gebracht naar het atletendorp…

Nog vijf dagen tot de olympische tijdrit in Parijs.

Geplaatst als onderdeel van: