Vijf jaar na haar gouden medaille in Rio reed Anna van der Breggen in de olympische wegkoers van Tokio naar de vijftiende plaats. Maar na afloop ging het vooral over de verrassende winnares Anna Kiesenhofer en de verwarring in de finale.

“We hebben op zich een pittige koers gereden. Het resultaat is gewoon jammer, dus daar balen we van”, zei Van der Breggen, die landgenote Annemiek van Vleuten naar het zilver zag rijden. De verrassende winnares Kiesenhofer was ook voor de Nederlandse een verrassing. “Ik denk dat niemand haar op het lijstje had geschreven. Ikzelf ook niet, want ik ken haar eigenlijk niet. Dat hebben we wel onderschat.”

Dat het peloton de kopgroep had onderschat door tien minuten weg te geven, was het verhaal van de dag. “Maar in hoeverre kan je het fout doen als je iemand niet kent? Het was sowieso heel verwarrend. De finale was ook verwarrend. Op een gegeven moment dachten we, ‘dat gaat goed’ en pakten we de Poolse en de Israëlische terug. En op dat moment reden we voor ons idee voor de winst. En uiteindelijk was dat niet zo. Dat is gewoon heel jammer.”

“Het was een wedstrijd zonder communicatie en die kopgroep pakte in het begin tien minuten. Eigenlijk zou je moeten gaan tellen hoeveel er terugkomen en hoeveel er nog voorop zitten. Wij kunnen wel naar de auto om informatie te halen, dus dat hebben we ook wel gedaan. Maar in de finale doe je dat niet meer. Er was ook wat verwarring, want ik zag 1:35 op een bord dus volgens onze berekeningen was het goed en dan zouden we het wel halen. Maar uiteindelijk bleek dat een ander getal, dat was van de koplopers op degenen die daar nog er zaten. Het was gewoon van meerdere kanten verwarrend. De motor was er niet veel. En dan gebeurt zoiets.”

Of de Nederlandse ploeg niet iemand had moeten opofferen om de vlucht te controleren, werd Van der Breggen gevraagd. “Dat had gekund, maar als je kijkt naar wat wij wisten dan hadden we het goed berekend. Alleen hadden wij niet alle informatie. Als we wel alle informatie hadden, hadden wij meer kunnen doen. In principe hadden we gezegd dat Marianne Vos ging sprinten en wij het gat zouden dichtrijden, en dat deden we. In principe kwam het goed uit. Als dat meer was geweest, hadden we dat nog net wat harder gedaan.”